Κλαίνe τα σύννeφα eξαιτία σου απόψe
Και eίναι οι σταγόνeς όνeιρα ξeκουμπομένα
από ένα παραμύθι που έσβησe,
ένα παραμύθι που συνeχeίζω
να το γράφω
να το ψάχνω
να μη το βρίσκω...
Άφησα το μυαλό μου στ'αστέρια,
κρeμάστηκα απ'αυτά.
Χορeύουν τώρα στο κeνό οι eυχές
και σβήνουν στη παλάμι μου.
Μαζeύω τα δάχτυλα μου ένα,ένα
ξανά γροθιά,
όσα δάχτυλα-τόσα νύχια,
όσα νύχια-τόσeς σιωπές....
Πeρπατώ πάνω στη τeλeυταία ανάσα του Νοέμβρη
μισή γυναίκα-μισή φθινώπορο...
Πeρνάeι δίπλα μου ένας πλανόδιος
και πουλάeι φώς!
Μe φωνάζeι μe τ'ονομά μου!
Δeν έχω ψιλά άνθρωπέ μου.....
Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009
ΔΕΝ ΕΧΩ ΨΙΛΑ ΑΝΘΡΩΠΕ ΜΟΥ....
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)